Wednesday, September 5, 2007

ဗုဒၶ (ရ)

သိဒၶတၳကို ပဥၥ၀ဂ္တို႔စြန္႔ခြာၿပီ
သိဒၶတၳက ၿငင္းပါတယ္။ ဒီလုိဆိုရင္ သင္လြတ္ေၿမာက္တဲ့အခါ သူ႔ကိုလည္းေၿပာေပးပါလို႔ ဘုရင္က ေတာင္းဆိုလိုက္တယ္။ သိဒၶတၳဟာ အသားအေရ ၿဖိဳးၿပည့္ၿပီး အေရာင္အဆင္းလည္း ၀င္း၀ါလာပါတယ္။ ပဥၥ၀ဂ္ေတြက ဒို႔အယူအဆ အမွန္ၿဖစ္ၿပီ။ ဒီလိုသူ႔ကို ၿပဳစုေနလို႔ ဒို႔ဘာမွ ရမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီကသြားၾကမယ္ဆိုၿပီး မိဂဒါဘက္ထြက္သြားၾကတယ္။

သိဒၶတၳ နတ္ထမင္းစား
သိဒၶတၳလည္း ဆိတ္ေက်ာင္းေညာင္ပင္ေအာက္မွာ တစ္ေယာက္တည္း ေနလိုက္တယ္။ မိုးေသာက္ယံ ေ၀လီေ၀လင္းမွာ ေညာင္ပင္ကို လာေရာက္ပူေဇာ္သူ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး လွဴဒါန္းသြားတဲ့ ဆြမ္းကိုစားရတယ္။ အမ်ိဳးသမီးက ေညာင္ပင္ေစာင့္နတ္အၿဖစ္ လွဴသြားဟန္ရွိတယ္။ ေတာထဲေရာက္မွ မစားရဘူးေအာင္ ေကာင္းမြန္တဲ့ နတ္ဆြမ္းပဲ။ ဒီဆြမ္းစားရတာဟာ စိတ္လက္ၾကည္ရႊင္ လန္းဆန္းမႈေတြ ပိုၿဖစ္ရတယ္။

ဆြမ္းစားၿပီး ေနရဥၥရာၿမစ္ကေလးေဘးက ခြာလာခဲ့ေတာ့ ၿမက္ရိတ္သမား တစ္ဦးစီက ၿမက္ဆုပ္အခ်ိဳ႕ကို အလွဴခံလာခဲ့တယ္။ ေဗာဓိ ေညာင္ပင္ေအာက္သြားၿပီး ၿမက္ပင္ေတြနဲ႔ ေနရာကေလးလုပ္ၿပီး တရားရွာ မဆံုးသမွ် ဒီက မေရႊ႔ေတာ့ဘူးလို႔ ဆံုးၿဖတ္ခဲ့တယ္။ သိဒၶတၳဟာ ဒီလိုဆံုးၿဖတ္ေပမယ့္ တရားဟာ ဘာလဲဆိုတာ မသိပါဘူး။ သိေအာင္ ဘယ္လို ရွာရမယ္ဆိုတာေတာင္ မသိၿဖစ္ေနရတယ္။ တရားေတြ ရွာလာခဲ့တာလည္း ကုန္ၿပီ။ အဲဒီ တရားေတြကလည္း သူ႔ဆႏၵကို နည္းနည္းမွ မၿဖည့္ႏိုင္ၾက။ ဒီတရားေတြအတြက္ ေပးခဲ့ရတာက တိုင္းၿပည္နဲ႔ ထီးနန္း။ အခု သူရေနတာက သစ္ပင္ေအာက္က ၿမက္ခင္းေပၚမွာ။ ဒါေတြ သူ႔အေတြးအစဥ္မွာ မ၀င္ေအာင္ မတတ္ႏိုင္ ၿဖစ္လာတယ္။ နိဂုံးခ်ဳပ္ေတာ့ သူ ဘယ္သြားေနတာလဲ၊ သူ ဘာကို ရေနတာလဲ။ ဒါအတြက္ အေၿဖေတြက ရင္မေအးစရာေတြပဲ။ သိဒၶတၳစိတ္ေတြ လႈပ္လွက္ခတ္ေနတယ္။

သိဒၶတၳစိတ္ဓါတ္က်
လူ႔ေလာကရဲ့ စနစ္အသစ္တည္ေဆာက္ဖို႔မွာ သူဟာ လူ႔ေလာကရဲ့ အၿပင္ဘက္က ေညာင္ပင္ေအာက္ ၿမက္ပင္ေပၚမွာ ေနရတဲ့အၿဖစ္ ေရာက္ၿပီလား။ ဒါမွမဟုတ္ တိုင္းၿပည္နဲ႔ ထီးနန္းလက္ရွိၿဖစ္ရင္ ဒီထက္ ေကာင္းမြန္တဲ့ စနစ္ ဖန္တီးႏိုင္မလား။ ဒီလိုလည္း မဟုတ္ေသးဘူး။ မဟုတ္ေသးဘူး ဆိုရင္ မဟုတ္ပံုကို ဘာနဲ႔ ၿပမလဲ။ ေလွၿပိဳင္ပြဲမွာ ကိုယ့္ဘက္ကိုယံုၿပီး ခုန္ဆင္းေလာင္းလိုက္တာ ကိုယ့္ဘက္က ရံႈးေတာ့ ခုန္ဆင္ၿပီးေပးရလုိ႔ ကိုယ္ပိုင္ဘာမွ မရွိသူထက္ ဆိုးတဲ့အၿဖစ္မ်ိုး ၾကံဳေနရတာကို သိဒၶတၴ ခံစားေနရတယ္။ သိဒၶတၴၿမင္ကြင္းမွာ ၿမင္ေနရတာေတြက ဖိလိုက္စီးလိုက္ ႏွိပ္စက္လိုက္ေတာ့မွာလိုလို ၾကားရတဲ့ အသံေတြကလည္း ၿမင္ရတာနဲ႔ တစ္ထပ္ထဲပဲ။ ဒါေတြဟာ ငါ့မွာ ဘာေတြ ၿဖစ္ေနတာလဲ။ ငါဟာ သူတို႔ရဲ့ ၀ိုင္း၀န္းဖ်က္ဆီးတာ ခံရေတာ့မွာလား။

ဟိနမာန္ကို ေအာင္ၿမင္
ဒီလိုခံရေအာင္ ငါက မမွန္ဘူးလား။ ငါလုပ္သမွ်ေတြဟာ ဒီမဟာပထ၀ီ ေၿမၾကီးေပၚမွာခ်ည္း ၿဖစ္တယ္။ ဒီေၿမၾကီးဟာ ငါ့ရဲ့ တည္ရာပဲ။ ဒီေၿမၾကီး တည္ၿငိမ္သမွ် ငါ့ရဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ ပဏိဓိဟာ မေပ်ာက္မပ်က္ တည္ၿငိမ္တယ္။ ေၿမၾကီးထင္ရွားသလို ငါ့ပဏိဓိဟာ ထင္ရွားတယ္။ ငါဟာ ပဏိဓိ မရွိသူ မဟုတ္ဘူး။ သိဒၶတၳဟာ ေစာက္ထိုးက်သြားတဲ့ စိတ္ဓါတ္ကို ေကာင္းေကာင္း ၿပန္ဆည္ႏိုင္ခဲ့တယ္။

No comments: